NYAI RATU KIDUL

Salah sijine cerita kang ana ing daerah Cilacap, yaiku cerita Nyi Ratu Kidul utawa Nyi Loro Kidul. Ratu kuwi dipercaya karo uwong Jawa minangka ratu kang nguwasani laut kidul. Dene asal ceritane, yaiku:
Jaman biyen ana krajan aran Krajan Padjadjaran. Ratune asama Prabu Mundingsari. Dheweke duwe kesenengan golek kewan ana ing alas. Ing sawijine dina, Prabu Mundingsari lan para punggawane, lunga menyang alas saperlu golek kewan buron. Nanging neng alas, dheweke kapisah saka para punggawane.
Nalika dheweke keturon merga keselen bubar nggoleki para punggawane, mak jleg!….ning sebelahe ana prawan ayu kang banget nyenengake. Prawan wau ngaku yen dheweke putu saka ratu kang nguwasani alas kono. Lan Prabu Mundingsari dijak sowan marang krajan Ratu alas wau.
Cekake cerita, pawongan loro wau tekan krajan Ratu alas. Prabu Mundingsari tekan krajan lan ditemoni karo ratu kang rupane elek, nanging tuture alus. “ah…hah…hah, Prabu Mundingsari mugi kowe seneng ana neng krajanku!...ngertia Prabu Mundingsari, sak benere putuku kuwi duwe rasa tresna marang panjenengan!” kaya ngono tuture ratu alas wau. Prabu Mundingsari ngrasa bingung,nanging meneng wae. Lajeng Prabu Mundingsari karo prawan wau dinikahke.
Sakwise suwe ana ing alas, sawijine dina Prabu Mundingsari grenengan karo garwane, “Nimas…Kangmas ana ing kene wis suwe. Lan sesuwene iki, kang mas durung tau sowan marang krajan Padjadjaran. Nimas…keparenga kang mas sowan marang Krajan Pajajaran kanggo mangerteni kahanan para rakyatku!” krungu Prabu Mundingsari ngendika kaya ngono, garwane ngrasa sedhih,”ya…kangmas. Kangmas angsal sowan marang Krajan Pajajaran. Nanging jenengan ampun supe kaliyan kula…!.” Lajeng Prabu Mundingsari mangkat menyang Krajan Pajajaran.
Sak wise malu ngliwati alas, Prabu Mundingsari tekan ing Krajan Pajajaran. Ana ing kono, dheweke disambut rame karo para rakyate merga dheweke wis suwe angone ninggalake Krajan Padjadjaran.
Nalika Prabu Mundingsari wis suwe ana ing Krajan Pajajaran, ing sawijine dina, dheweke krungu ana swara bayi nangis. Nalika digoleki, jebul swara wau asale saka kranjang. Dheweke nggendong bayi wau metu saka kranjang. Aneh! Dadakan Prabu Mundingsari kaya-kaya meruhi garwane sing ana ing alas. Lan krungu swarane garwane wau kaya-kaya pesen marang dheweke “kangmas…ngertia, bayi kuwi anake dhewe! Kangmas…kula nyuwun tulung marang jenengan. Tulung bayi kuwi openana ana ing tengahing manungsa!” mangkono pesene garawane marang dheweke. Krungu kang kaya ngono, Prabu Mundingsari bingung, “ana ing tengahing manungsa? Apa tegese Nimas…?”takone Prabu Mundingsari marang garwane. “kangmas…ngertia, sakbenere kula asale saka bangsa jim…!”jawabe garwane karo luh kang netes.
Bayi wau diopeni karo Prabu Mundingsari lan diarani Ratna Dewi Suwido. Nanging permaesuri ngrasa ora seneng marang anane Dewi Suwido ana ing Krajan Padjadjaran. luwih-luwih sakwise Dewi Suwido ngancik dewasa. Dheweke tambah katon nyenengake. Bab iki kabeh, ndadekake prameswari duweni niyat ala karo Dewi Suwido. Prameswari lajeng nganggo dalan kang ala kanggo nyingkirake Dewi Suwido saka krajan. Prameswari nemoni tukang tenung.
Ana ing wengi kang wis disiapake, tukang tenung wau mulai nyebar penyakit menyang kamare Dewi Suwido.
Wektu esuk wis sumebar. Dewi Suwido tangi saka amben lan ngarasa siraeh ngelu,lan pipine krasa gatel. Kaya apa kagete Dewi Suwido! Nalika dheweke ngaca, rupane wis malih medeni lan ora ayu maneh kaya sak durunge.ana ing kamar Dewi Suwido nangis ngguguk, nangisi nasibe kang kaya mangkono. “Duh Gusti…menapa salah kula? alangan menapa kang nemahi kula?”
Prabu Mundingsari kang krungu kabar kang kaya ngono, ngira yen Dewi Suwido  kuwi kena penyakit lepra, lan kudu diusir saka Krajan Padjadjaran. Dewi Suwido kang krungu kabar kaya ngono saya lara arine.
Ana ing dina kang wis diatur, Dewi Suwodo karo kairing dening para punggawa kabuwang ing alas. Dewi Suwido dibuwang menyang alas. Para punggawa ora ana kang ngeterke Dewi Suwido nganti tekan alas, merga padha wedi yan bakal ketularan.
Ana ing alas Dewi Suwido nglakini tapa brata nganti sasen-sasen. Nyenyuwun marang Gusti supaya bisa kaya biyene maneh. Sawijine dina, Dewi Suwido krugu ana swara, “Anaku Dewi Suwido, yen kowe pengen kaya biyene maneh, mlakua menyang arah kidul! yen wis nemoni laut Kidul, nyawijia kowe ana ing laut Kidul lan aja kumpul, maneh karo bangsa manungsa!” mangkono unine swara gaib wau.
Lajeng Dewi Suwido nuruti swara wau. Dheweke mlaku menyang arah kidul lan njegur ana ing laut Kidul.nalika dheweke mentas saka laut Kidul, kaya apa bungahe Dewi Suwido! Saiki rupane wis malih kaya biyene maneh. Lan Dewi Suwido nuruti swara wau, yaiku ora kumpul maneh karo bagsa manungsa.
Uwong jawa percaya yen Dewi Suwido nganti saiki tesih urip lan nguwasani laut Kidul. Lajeng terkenal karo aran ratu laut kidul.
Menika asale cerita Nyi Loro Kidul saka daerah Cilacap.

---