Peteng ndhedhet ora ana rembulan sing nyuminari wengi kuwi, nanging isih ana bocah loro sing gluthak-gluthuk. Jam sewelas bengi Anton karo Yuni isih saba kontrakan. Listrik kawit jam wolu bengi padham urung nganti mempan. Hawane atis karana bubar udan, ditambah sumilire angin tansah ngelus rasa. Cah loro kang nandhang rasa asih kuwi isih tongkrong neng ngarep teras kontrakan sinambi ngenteni mempane listrik. Neng njaba ya padha wae, sing wedhok ora bakal katon ayune lan sing lanang ya ora bakal katon ngganthenge. Sing katon mung butheg, ireng, mripate sing melek merem kuwi karo untune nek sawayah-wayah mringis.
Mung dhasare kontrakane neng nggon pojokan, neng kiwa tengene mung ana wit-witan. Tetes-tumetese banyu nganti dadi kembengan neng nggon lemah-lemah sing ledhok. Pancen ganti musim cuwacane ora tentu, angine ya akeh tur banter.
“Mas, atis !” Yuni miwiti celathu
“Iya, nanging piye maneh neng njero ya peteng !” Anton mangsuli.
“Nanging hawane atis banget Mas !”
“Ya wis ki jaketku enggonen !”
Saya bengi hawane saya atis. Nganti ngancik jam rolas listrike durung mempan. Kanca-kanca kontrakane anton uga padha durung balik saka malem mingguwan. Sajake cah nom-noman saiki nek kluyuran ora eling karo wektu. Nek wis ngrasakke enake lali karo sing ana neng kiwa tengene.
“Mas, hawane kok tambah atis ! Aku ora kuwat mas !” omonge Yuni.
“Piye ya dik ? Neng njero wae apa piye?”
“Iya mas, iya !”
“Mrene tak tuntun…, ati-ati lho mlakune ! peteng !”
Wong loro tangane padha gratilan nyekel-nyekel apa sing ana neng ngarepe kareben ora nabrak-nabrak. Thimak-thimik mlakune kaya simbah-simbah. Kebiasaan kontrakane bocah lanang, barang-barang pating slengkrah neng sembarang panggonan. Klambi-klambi isih ana neng kursi, CD-CD nganti nyasar tekan ngarep tipi.
“Aduh mas…”
“Ana apa dik? Kowe neng endi, aja adoh adoh !”
“Sirahku kejedhuk lawang, lara mas ! Mrene to ya…!”
“Iya, iya, tak susul mrono !
Ora dinyana, arep nyusul malah sikile kesandhung kusen lawang. Pancen peteng ndhedhet hawane gawe ati nggondhuk. Neng mripat remeng-remeng, pandhelenge ora jelas lumakune dadi kaya uwong illang mripate. Ora sengaja Anton tibane nabrak Yuni.
“Gedabruk…!”
“Aduduh..aduh mas !”
“Apa dik, apamu sing lara ?”
“Janggutku kena sikutmu mas..”
“Endi coba tak eluse ! Lho dik kok rasane beda”
“Mas, kuwi dudu janggutku !”
Sak nalika kuwi ngepasi listrike urip, lampu mempan mak byar. Anton kaget jebule sing didemek lan dielus kuwi dudu janggute. Wong lorone padha-padha isin. Nanging ora digagas, ethok-ethok kaya ora ana apa-apa wong loro padha mlaku maneh menyang kamar. Siji kanthi siji wong lanang wadon lumampah mecaki dalan mlebu kamar. Kahanan wis krasa dalu banget Anton langsung nyandhak slimut neng lemari.
“Dik, aku turu sik ya?”
“Iya, o ya mas takon. Ki ana barang apa to, kok bentuke apik, kaya karet?”
“Ora usah digagas kuwi dhuweke Coro !”
“Ooo…, ya wis ! Tak kira wadhah eskrim, bentuke kaya lolipop !”
Ora antara suwe Bocah lanang ora pati dhuwur nanging awake keker kuwi langsung tepar. Cangkeme mangap limangsenti, nek danganan pacul mesthi klebune apa maneh nek ana kungkong liwat, sido diuyuhi.
Mung keprungu suwara banyu kalen sing kemucur nggondhol rerusuhan sing wis suwe manggok. Ceblang-ceblong kodhok kaya bakul siomay. Ambu lemah sing kena banyu udan ngatonke aroma alami hawa sepi. Yuni isih nonton film neng komputer karo ngemil. Ora sengaja kebukak file film tiiiiittt. Yuni nonton nganti tamat limang judul.
“Mas..,mas, ayo tangi !”
“Ana apa to dik ?”
“Aku dibaturi nonton film, nek dhewekan ora enak !”
“Ya wis,film apa to?”
“Ki lagi tak setel !”
Ora nyana wong loro padha asyik olehe nonton film mau. Pancen lenane manungsa, wong loro kuwi ora bisa ngempet pangrasane. Kanthi ilmu saka film mau bocah loro mau tanpa teori langsung praktek. Kira-kira ana telung SKS wong loro mau sibuk olehe praktek. Bareng oleh limang rondhe wong loro padha tepar nganti esuk.
Padhang langite suryane wis katon neng wetan mencorong abang, kaya mripate wong kang lagi tangi turu. Kembengan-kembengan banyu katon beneng, kabihe dienggo gopak bebek dadi butheg. Kanthi mripat kang isih anteb Yuni nyoba ngedegake awake, nyandhak klambi sing diselehake neng pinggir kasur. Yuni linggih neng pinggiran dipan kasur mikirke apa sing dilakoni ndek bengi. Neng Sisihe isih ana Anton isih tepar ketutupan slimut sing gambare kembang-kembang lan cangkeme isih tetep mengo.
Yuni neng njero atine tokan-takon apa sing dilakoni ndek bengi kuwi salah. Dheweke ora ngira nek bakalan bisa kadadeyan kanga mangkono. Nanging bocah wadon kanthi rambut dawa lurus ireng tur kandel kuwi uwis ngrasakake seneng. Ngrasakake apa kang ora tau dirasakake sakurunge. Rasa gela campur seneng kemebul muleng neng njero dadane.
“Aku…,”
“Aku…,”
“Aku wis ora prawan !”
“Aku wis ora suci maneh !”
Ora let sedhela eluh mili saka mripate sing beneng kuwi, dleweran neng pipi nganti tumetes neng klambine. Bocah wadon kuwi nangis njeguguk dhewekan. Dheweke ora bisa ngira apa sing bakal kadadeyan nek nganti uwong tuwane ngerti. Dheweke eling nalika embokne mbeteti pitik, diodhet-odhet ususe, disuwek dhadane, dirogoh butrune. Dheweke kuwatir nek nasibe bakal kaya pitik kuwi.
Cah wadon kuwi nangis kawit jam nem nganti jam sanga, nanging sing lanang tetep durung tangi. Ngancik jam sepuluh Anton lagi njenggelek. Ngerti neng sisihe ana Yuni sing lagi nangis mingseg-mingseg.
“Dhik, kenapa nangis ?” takone Anton
“Mas, aku…aku wis ora suci maneh !” Yuni mangsuli.
“Ora perlu nangis dhik, aku bakal tanggung jawab nek kowe nganti meteng! Tak golekke dukun pengguguran !”
“Haa…apa mas !”
“Guyon…, aku bakal nikahi kowe kok dhik ! Masa gelem enake ora gelem anake !”
“Matur nuwun Mas !”
“Nanging enak to dhik ?”
“Iya mas !”
Dina ganti dina dilakoni, ora ngira wis telung sasi wis diliwati. Bocah loro mau wis rong sasi ora ketemu amarga padha-padha lagi Kuliah Kerja Nyata (KKN). Rasa kangene wis ora kebendhung maneh, kaya wong kakehan mangan sambel sing pedhes banget kebelet pengin neng WC. Wong loro kuwi ketemu neng kontrakane Anton. Nanging sajake ana kabar elek sing digawa. Raine Yuni mrengut, njengkerut, kecut.
“Mas, Ngerti ra?” Yuni nyentak.
“Apa to, mbok sing sabar to !”
“Sabar piye, ki lho ana kadadeyan !”
“Kadadeyan apa, ngomong sing jelas to ya !”
“Aku telat telung sasi…!”
“Apa ?”
“Iya mas, aku meteng !”
“Aku wingi lali nganggo barange Coro, dadi ya bocor dhik !”
“Ya wis dhik ora apa-apa, pancen wis salahe dhewe kudu siyap nanggung apa wae sing bakal kedaden. Aku bakal Nikahi kowe dhik !”
“Tenan lho mas…!”
“Iya, saiki kan wis kadung kelakon. Ayo dilakoni maneh. Mumpung durung entuk anake ayo padha golek enake.
***
3 Comments
