Wis puluhan taun luwih anggonku mergawe dadi tukang gawe prau ing dhukuh Seturi. tansah nir ing sambekala ora nemu rubeda. Nanging embuh kepiye kawitane, dhek 3 taun ke pungkur aku nate mrangguli prastawa sing ora klebu ing nalar.
Pas wayah tengange, wayahe tukang kayu padha lautan, klebu aku jenengku disamarke wae (Surono). Bubar madhang aku sakanca padha jagongan. Ana sing, sedhal-sedhul rokokan tingwe, lan ana kang turon ing bale sinambi gegojegan. Kancaku sarowang pancen padha seneng guyon, yen wis ajeg dadi regeng banget. Malah ana kalane sok omongan "sawaran", tegese ceblang-ceblung omongan nganyelake. Aku sing padatan ora seneng guyon, ndilalah nrambul melu gojeg nganti kliwat wates.
"Heee... Sur. Kowe kuwi menawa kepengin slamet, yen kerja ana kene ki sing bener. Aja clometan ngayawara, aja sembranan. Mengko mundhak ketaman bilahi", ndadak guyonku kandheg. Pakdhe Ramli rowangku sepuh kang wis akeh uyah-aseme, ngelingake. Aku ora nglegewa.
"Allaaaah, tenane? Aku ora jirih kok. Pokoke kabeh-kabeh dakpasrahake Gusti Allah. Yen kerjaku bener insya-Allah slamet, ora bakal ana apa-apa" semaurku. entheng.
Aku kang nate antuk wejangan Pak Kyai, ora maelu karo bab anane crita takhayul kasebut. Kandhane Dhe Ramli mau ora dakgape. Ning pancen ana dongeng takhayul, menawa sing dianggo lokasi Dhok-prau ing panggonan kerjaku kuwi, ujare wong ing desa kono kahanane "angker" bin wingit. Papane cedhak kah gedhe hawane singup, lan tintrim. Satleraman kaya ana rasa aneh. Aku dadi dhag,dhigdhug.
Kaya padatan, wand lautan aku ngringkesi alat-alat arep bali. Wayah jam 5 sore aku wis tekan ngomah. Sawise ngaso sawatara aku. adus byar byur, rasane penak lan seger. Rampung sholat Asar, aku nembe mangan sore. Bubar mangan aku leren sedhela, mapan turon karo ngenteni wayah sholat Maghrib.
Ya ing nalika turon karo nyambi nunggu wand sholat Maghrib iki, aku mrangguli pengalaman aneh. Nganti gawe gegere kabeh kulawarga, lan anak bojoku ing ngomah. Aku ngalami mati suri. Ing wektu kuwi akau semaput ora sadhar, nganti tekan 15 dina. Jrone wektu setengah wulan mau, aku. ngalami koma mung ngathang-athang wae ana ngamben. Keteg nadhiku isih ana, nanging wis ora sadhar. Aku dadi layatan tangga sakiwa tengen omah.
Eloke jrone mati suri iku, prenahe kaya biasa aku lagi kerja ing dhok kapal duweke juraganku aran Pak Muh. Udakara jam 11.00 awan juraganku. wadon Bu Muh, ngundang. Aku diaJak menyang dhok prau hyan, nyambangi kahanane wong kang padha kerl a gawe prau. "Ayo, dakajak niliki dhok prau sisih kana. Mengko, piye perkembangane mungguh pamawasmu", pangajake Bu Muh karo, sajak kesusu.
Aku gumun. Ora kaya biyasane Bu Muh kuwi melu ngaru biru, babagan thek kliwere wong gawe kapal. Lha kok saiki ngajak mirsani ing dhok prau. "Aja-aja wong wadon iki bangsane peri, kang memba dadi Bu Muh". ing kene aku dadi sujana. Ning kanggo sauntara rasa sujanaku isih daksumenekake, sabanjure aku ngetut wuri bendaraku, ndeleng sesawangan wong gawe prau.
Bu Muh ngajak kliling ngontrol wong kerja gawe kapal, nanging ora suwe dheweke pamit ninggal aku mbuh ditinggal nyang endi. Aku kari dhewe ndeleng wong gawe prau, ana nge-dhok kasebut. Ing kene aku wiwit krasa ana kahanan,nyleneh, lan nyalawadi. Aku weruh karyawan tukang kayu kang padha gawe prau, katon seragam pakeyane putih-putih kabeb. Sing ketara nyleneh, wong-wonge kang padha kerja katon pucet-pucet kabeh raine. Lan anehe, kerjane kok mung padha meneng-menengan wae. Tegese antarane tukang siji klawan tukang liyane. ora ana sing caturan utawa gegojegan. Jroning ati, aku nembe yakin yen keblasuk ing alam kajiman sawise ana kedadeyan iki.
"Lho apa kuwi? Jabang bayiiiik.....", ana sesawangan nggegirisi. Aku kaget. Lagi asyik ngematke wong gawe kapal. Ujug-ujug bangsane palu, pendel, pethik lan graji sing dianggo mergawe lha kok mak trilap malih dadi balung-balung manungsa. Kayadene palu malih dadi balung sikil, pethik malih dadi balung tangan, pendel malih dadi bageyan gigir/rangkane manungsa. Aku dadi wedi banget nyipati keda deyan kasebut. Jantungku nitir, githok krasa kandel lan mrekitik wulu kalongku. Awakku dadi wel-welan. Terus mak lappp, ilang kaya disihir.
Bubar kuwi let sedhela wong-wonge kang mau padha nukang, sing genti malih dadi tengkorak/jrangkong urip. Katon lucu, padha pethakilan kerja neng prau. Anehe piranti palu, pethik, pendel, sarta graji kang dianggo kerja malih maneh wujud wesi kaya asline. Dadi yen mau aku weruh wong keila nganggo balung manungsa, saikine ana "Jrangkong urip" padha mclu, mendel, methik Ian nggraji gawe prau, jan biiih medeni banget.
Durung mari kagetku, sepisan maneh anane kedacleyan aeng kang gawe ciyuting atiku. Prau sing katon wis meh rampung digarap dening dhemit kasebut, clumadakan mak jeriggeleg malih dadi kewan "baya" gedhe. Ilate melet nganti sak tampah ambane. Terus lap, baya iku awake wis dadi kaya geni murup ngalat-alat. Nganti ngowoh aku nyawang wewujudan medeni kasebut. Atiku kekes, kulit dakJiwit wis ora krasa blass.
Enteking lelakon, baya apengawak geni mau Iha kok marani aku arep nguntal. Cangkeme mangap saamba-ambane kaya lawange guwa, jembar banget. Erame bareng daktamatake prenah ing telak baya iku, ana papan saemper kaca amba banget. Ban jur semorot persis kaya yen tivi arep mainake, terus trilap katon muncul ana tulisane Arab, sing unine "Laa yamuutu wa Laa yahya". Let sedhela banjur trilap ganti maneh karo tulisan kang muni "Illa biidznillah", kaya lagi ndeleng ekstra. film bioskup arep main kae.
Bubar kuwi Ujug-ujug pindha thathit, bayane maju arep nyaplok aku. Saking gilane aku riggembor sakayange, terus mak pet aku semaput lah purwaduksina.
Ing dina kaping 15-e aku nglakoni mati suri, nalika dioyak-oyak "Baya Geni" murup ngalad-alad nganti semaput, kaya ana sawenehe pawongan kang aweh tetulung marang aku. Prenahe aku lagi mapan turu ing tempat tidhur. Ning nembe arep makless, krasa kaya ana wong gugah-gugah.
Ing ngarepku wis ana Pak Kyai Mukhlasin, katon isih umak-umik ndonga sarwi ngasta tasbeh. Dheweke kang sasuwene iki, wis kasdu kalir bantuwan nyambung umurku.
"Akhamdulillah saiki kowe wis slamet, Nak Sur", kandhane wong iku karo mesem ngulati aku. Aku mung bisa manthuk. Sebab ora bisa omong, swaraku ilang kaya wong bisu. Ora krasa. luh saka mripatku rigel, kanggo, asung panuwunku marang Allah SWI'. Aku saiki wis uwal saka bebaya, luput dening pambegale bangsa lelembut, yaiku dhemit gedibale "Dewi Lanjar", peri sing manjilma kadidene Bu Muh bendaraku wadon kang ngaJak plesir nyang alam kajiman.
Alhamdulillah, saiki aku isih bisa kumpul bareng kulawarga anak-bojo. Sawise 15 dina suwene kataman musibah mati suri, dhek taun 1998 kepungkur. Kesasar mlebu kratone peri Dewi Lanjar, dhemit sing nguwasani Pesisir segara Laut-Jawa ing tlatah Batang-Pekalongan. Anehe senaJan ing donya kene aku lara nganti 15 dina, ing alam kana rasane 1ha kok mung sedina. Pangrasaku ing kana kaya kerja sedina esuk mangkat lan bali wayah sore.
Malah ana kalane sok omongan "sawaran", tegese ceblang-ceblung omongan nganyelake. Aku sing padatan ora seneng guyon, ndilalah nrambul melu gojeg nganti kliwat wates.
Bubar kuwi let sedhela wong-wonge kang mau padha nukang, sing genti malih dadi tengkorak/jrangkong urip. Katon lucu, padha pethakilan kerja neng prau. Anehe piranti palu, pethik, pendel, sarta graji kang dianggo kerja malih maneh wujud wesi kaya asline. Dadi yen mau aku weruh wong keila nganggo balung manungsa, saikine ana "Jrangkong urip" padha mclu, mendel, methik Ian nggraji gawe prau, jan biiih medeni banget.
Durung mari kagetku, sepisan maneh anane kedacleyan aeng kang gawe ciyuting atiku. Prau sing katon wis meh rampung digarap dening dhemit kasebut, clumadakan mak jeriggeleg malih dadi kewan "baya" gedhe. Ilate melet nganti sak tampah ambane. Terus lap, baya iku awake wis dadi kaya geni murup ngalat-alat. Nganti ngowoh aku nyawang wewujudan medeni kasebut. Atiku kekes, kulit dakJiwit wis ora krasa blass.
Enteking lelakon, baya apengawak geni mau Iha kok marani aku arep nguntal. Cangkeme mangap saamba-ambane kaya lawange guwa, jembar banget. Erame bareng daktamatake prenah ing telak baya iku, ana papan saemper kaca amba banget. Ban jur semorot persis kaya yen tivi arep mainake, terus trilap katon muncul ana tulisane Arab, sing unine "Laa yamuutu wa Laa yahya". Let sedhela banjur trilap ganti maneh karo tulisan kang muni "Illa biidznillah", kaya lagi ndeleng ekstra. film bioskup arep main kae.
Bubar kuwi Ujug-ujug pindha thathit, bayane maju arep nyaplok aku. Saking gilane aku riggembor sakayange, terus mak pet aku semaput lah purwaduksina.
"Hehhh, Sur, jare kowe mung precaya karo, Gusti Allah wae. Tangi dhisik iki wis wancine sholat Asar". Mak gragap aku kaget. Embuh sapa wonge sing wis nggugah, aku ora ngerti. Aku nglilir prenahe wis jam 4 sore, terus tata-tata arep mulih. "As' taghfirullahaladzimmm . . ." kaya padatan ndilalah tutukku entheng banget maca istighfar. Bareng mripatku melek mak byarr . . . jebul awakku isih rigathang-athang ana dhipan, dirubung wong akeh.
Ing ngarepku wis ana Pak Kyai Mukhlasin, katon isih umak-umik ndonga sarwi ngasta tasbeh. Dheweke kang sasuwene iki, wis kasdu kalir bantuwan nyambung umurku.
0 Comments
